elizasiatka

📖 Wersja w dwóch językach – najpierw po polsku 🇵🇱, niżej po angielsku 🇬🇧.
Scrolluj w dół, aby przeczytać wersję angielską.
Bilingual post – Polish first 🇵🇱, English version below 🇬🇧.
Scroll down to read in English.

🇵🇱

Są takie filmy, które nie potrzebują efektów specjalnych, żeby trafić prosto w człowieka.
Nie błyszczą, nie próbują się podobać. Po prostu pokazują prawdę.
Taką, której nikt nie chce widzieć, ale każdy w środku czuje.

„Furioza” to właśnie taki film. Brutalny, surowy, pełen emocji.
Nie jest o bijatykach, choć pięści latają.
Nie jest o władzy, choć ta przewija się przez każdą scenę.
To film o człowieku, który w świecie pełnym zasad zapomniał, że te zasady już dawno przestały istnieć.

Był tam cytat, który utkwił mi w głowie:

> „Kiedyś liczył się honor i lojalność. Dziś tylko pieniądze.”



I powiem szczerze – to zdanie siedziało we mnie długo po napisach końcowych.
Bo to nie jest tylko kwestia filmu.
To jest kwestia życia. Mojego, twojego, naszego.

Przez większość życia wierzyłam, że lojalność to siła, której nic nie złamie.
Że jeśli będę wierna swoim zasadom, ludziom, uczuciom – to los w końcu to doceni.
Ale nie docenił.
Bo w świecie, w którym pieniądze kupują wszystko, lojalność nie jest już wartością.
Jest… przeszkodą.

To właśnie honor i lojalność mnie zniszczyły.
Zaufanie, oddanie, przywiązanie – to wszystko, co kiedyś było moją tarczą, dziś stało się ciężarem.
Bo świat nie działa już według tych samych zasad.
Dziś zwycięża ten, kto potrafi się dostosować, kto potrafi grać.
A ja nie umiem grać.
Ja jestem z tych, co wchodzą w relacje na serio.
Z tych, co nie potrafią udawać, że coś nie boli.

I tak jak bohater „Furiozy”, zobaczyłam, jak cienka jest granica między honorem a głupotą, między lojalnością a naiwnością.
Bo jedno i drugie ma swoją cenę.
A świat kocha rachunki bez pokrycia.



Długo się z tym biłam.
Bo jak się zmienić, żeby nie stracić siebie?
Jak nie dać się zgnieść przez świat, w którym wartość człowieka mierzy się followersami, kontem i statusem „w związku”?

Ale potem zrozumiałam coś, co dziś daje mi spokój.
Nie muszę się zmieniać dla świata.
Muszę się tylko nauczyć nie oddawać swojego serca za darmo.

Nie każdy zasługuje na lojalność.
Nie każdy umie ją docenić.
Nie każdy ją rozumie.

I to jest w porządku.
Bo lojalność, prawdziwa lojalność, nie potrzebuje świadków ani aplauzu.
Nie trzeba o niej mówić. Wystarczy ją mieć.



Patrzę dziś na ludzi, na relacje, na te wszystkie internetowe „przyjaźnie” i myślę sobie, że świat poszedł w kierunku, którego nigdy nie rozumiałam.
Zasady są elastyczne, emocje chwilowe, a słowo „na zawsze” brzmi jak żart.
Wszystko można zmienić jednym kliknięciem, jednym nastrojem, jednym „unfollow”.

A jednak są tacy jak ja – uparci, wierzący, że można żyć inaczej.
Że można być lojalnym wobec siebie, wobec własnych wartości, nawet jeśli świat się z tego śmieje.


Dziś nie próbuję już nikomu udowadniać, że jestem „dobra”.
Nie tłumaczę, dlaczego nie potrafię grać w gierki.
Nie szukam akceptacji tam, gdzie jej nie ma.

Bo nauczyłam się, że nie chodzi o to, żeby świat nas rozumiał.
Chodzi o to, żebyśmy my sami wiedzieli, kim jesteśmy, nawet gdy wszyscy wokół próbują nam wmówić, że to się nie opłaca.

I może właśnie dlatego ten film tak do mnie przemówił.
Bo pokazuje, że można przegrać wszystko, a i tak wygrać siebie.

Nie wiem, ilu jeszcze ludzi wierzy w honor, lojalność i człowieczeństwo.
Ale jeśli jesteś jednym z nich —
to wiedz, że nie jesteś sam.

Bo czasem trzeba przegrać z systemem, żeby wygrać z sumieniem.

A Ty?
Czy nadal wierzysz w lojalność — czy już uznałeś, że to luksus, na który dziś mało kogo stać?

🇬🇧

Some films don’t need special effects to hit you right in the soul.
They don’t shine, they don’t pretend to please.
They just show the truth — the kind we’d rather not see, but all of us feel deep inside.

Furioza is one of those films. Raw, brutal, emotional.
It’s not about violence, even though fists fly.
It’s not about power, even though it lurks in every scene.
It’s about a man, who lives by rules that no longer exist.

There’s a quote that stuck with me:

> “Once, honour and loyalty mattered. Today — only money.”



And that line… it hit hard.
Because it’s not just a movie line.
It’s a reflection of our world.
My world. Your world.

For most of my life, I believed that loyalty was strength.
That being loyal — to people, to values, to love — would somehow protect me.
But it didn’t.
Because in a world where money buys everything, loyalty is no longer a virtue.
It’s a weakness.

It was honour and loyalty that destroyed me.
The trust, the devotion, the “I’m here no matter what.”
The very things that once made me proud became the weight that drowned me.
Because the world changed, and I didn’t.
Today, the ones who survive are those who adapt, who play the game.
And I don’t play games.
I’m the kind who feels deeply, who commits fully, who breaks quietly.

Like the main character in Furiosa, I saw how thin the line is between honour and foolishness, between loyalty and naivety.
Both come with a price.
And this world loves sending the bill.



For a long time, I fought with that truth.
How do you change without losing yourself?
How do you live in a world where worth is measured in followers, money, and relationship status?

And then it clicked.
I don’t need to change for the world.
I just need to stop giving my loyalty away for free.

Not everyone deserves it.
Not everyone understands it.
And that’s okay.

Real loyalty doesn’t need witnesses or applause.
It doesn’t shout. It just exists.



Today, I look at people — the fake connections, the easy exits, the shallow loyalty — and I feel like I’m from another time.
A time when words meant something, when promises weren’t disposable.
Now, everything can be deleted with a tap, ended with a sigh, unfollowed with a click.

And yet, some of us still believe.
We still live by our own code.
Even when the world calls it weakness.



I don’t try to prove anything anymore.
I don’t explain why I don’t play games.
I don’t seek validation from people who never cared.

Because it’s not about being understood.
It’s about staying true to yourself, even when it’s not trendy, even when it costs you everything.

That’s what Furioza reminded me.
You can lose everything — and still win yourself back.

I don’t know how many people still believe in loyalty, honor, and humanity.
But if you do — you’re not alone.

Sometimes, you have to lose against the system to win against your own conscience.

So tell me…
Do you still believe in loyalty — or is it now just a luxury few can afford?