elizasiatka

recent posts

about

🇵🇱 Polska wersja — Jestem Eliza i mam talent do wpadania w życiowe chaosy – i wyciągania z nich lekcji. Nie udaję, że wiem wszystko, ale wiem jedno: warto żyć po swojemu. Ten blog to miejsce dla tych, którzy lubią szczerość, śmiech przez łzy i trochę zdrowego sarkazmu zamiast idealnych filtrów. Dla Polek i Polaków w Polsce i na emigracji Zapraszam do komentowania na blogu – najbardziej aktywne osoby zgarną moją książkę The Best of the Worst zupełnie za darmo. — 🇬🇧 English version: — Hi, I’m Eliza I have a real talent for falling into life’s chaos… and turning it into lessons. I don’t pretend to know everything, but I do know one thing: it’s worth living your own way. This blog is for those who appreciate honesty, laughter through tears, and a healthy dose of sarcasm instead of perfect filters. It’s a space for Poles at home and abroad — for everyone who’s tired of pretending and ready to just be real. Join the conversation on my blog — the most active readers will get my book The Best of the Worst completely free 📚💥

Kategoria: życie

  • 🌉 Most, który uczy nadziei — czyli o Annie, walizkach i o tym, co każdy z nas czasem niesie

    Są takie miejsca, które wyglądają jak z pocztówki – piękne, spokojne, aż trudno uwierzyć, że pod tą powierzchnią kryje się tyle historii.Clifton Suspension Bridge w Bristolu to właśnie jedno z nich.Dla turystów – idealne tło do selfie.Dla mnie – lekcja o tym, jak cienka jest granica między przepaścią a początkiem czegoś nowego. Byliśmy tam z…

  • Potwory się nie rodzą. Potwory się hoduje

    (Ed Gein, ja i to, co zostaje po cudzych głosach) Zawsze fascynowało mnie, jak cienka bywa granica między „normalnym człowiekiem” a kimś, kto przekracza wszystkie granice.Nie dlatego, że szukam sensacji – wręcz przeciwnie. Bo gdzieś głęboko czuję, że ta granica nie zawsze leży w czynach, ale w tym, co wpojono nam do głowy, zanim zdążyliśmy…

  • Nie wszyscy, których tracisz, byli naprawdę obecni

    Nauczyłam się żegnać ludzi, zanim naprawdę odeszli. Nie przy grobie, nie w żałobie – za życia. W ciszy, bez świadków, bez słów, które i tak niczego by nie zmieniły. Czasem wystarczyło jedno spojrzenie, jedno zdanie, które wybrzmiało jak ostatni dźwięk na płycie. Wiedziałam, że to koniec, choć jeszcze nikt się nie rozszedł. To nie była…